حملات «سایبری» به کشور در سایه کنوانسیون «سایبر کرایم»

کنوانسیون توسط شورای اروپا در شهر استراسبورگ فرانسه و با مشارکت فعال کشورهای ناظر آن یعنی کانادا، ژاپن و چین تشکیل و یکم ماه ژوییه سال 2004 لازم‌الاجرا شد و به امضای 43 کشور از جمله کانادا، ژاپن، آمریکا و جمهوری آفریقای جنوبی و غیره رسید و ایالات متحده آمریکا نیز شانزدهمین کشوری بوده که این کنوانسیون را به تصویب رسانده است و در یکم ژانویه سال 2007 در این کشور لازم‌الاجرا شد. به گزارش ایسنا کنوانسیون مذکور که نتیجه کار چهارساله متخصصان اروپایی و بین‌المللی است، نخستین معاهده بین‌المللی در رابطه با جرایمی به شمار‌ می‌رود که از طریق اینترنت و دیگر شبکه‌های رایانه‌ای و به خصوص در حیطه نقض کپی‌رایت، کلاهبرداری رایانه، هرزه‌نگاری کودکان و نقض امنیت شبکه انجام می‌شود و شامل یک‌سری شیوه‌ها نظیر جست‌وجوی شبکه‌های رایانه‌ای و کسب اطلاعات درباره این شبکه‌ها جهت تحقیق و بررسی است.
هدف اصلی این کنوانسیون دنبال کردن یک سیاست رایج کیفری در جهت حفاظت از جامعه در برابر جرایم سایبری، به ویژه از طریق اتخاذ قوانین مناسب و گسترش همکاری‌های بین‌المللی است. دسترسی غیرقانونی، رهگیری غیرقانونی، ایجاد اختلال در اطلاعات، ایجاد اختلال در سیستم، سوءاستفاده از دستگاه‌ها، جعل اسناد مرتبط با رایانه، کلاهبرداری مرتبط با رایانه، جرایم مربوط به هرزه‌نگاری کودکان و جرایم مرتبط با کپی‌رایت از جمله جرایم سایبری در این کنوانسیون است. اکنون سایبر تروریسم نیز در چارچوب این کنوانسیون مورد تحقیق و بررسی قرار می‌گیرد. امروزه سایبر تروریسم خطرناک‌تر از تروریسم سنتی است؛ سایبر تروریسم را می‌توان این‌گونه تعریف کرد: «اقدامات برنامه‌ریزی‌شده و هدفمند با اغراض سیاسی و غیرشخصی که علیه رایانه‌ها و امکانات و برنامه‌های ذخیره‌شده در درون آنها از طریق شبکه جهانی صورت می‌گیرد و هدف از چنین اقدامی نابودی یا وارد کردن آسیب‌های جدی به آنهاست.» با وجود چنین کنوانسیونی و با وجودی که بسیاری از کشورها از جمله آمریکا که همواره مدعی حفظ حقوق بشر بوده و با امضا کردن آن نسبت به تایید محتویات مربوطه و تقبیح جرایم سایبری اقدام کرده‌اند و هرازچندگاهی اعلام می‌کنند که قربانی حملات سایبری یا همان سایبر تروریسم هستند و معمولا کشورهای هدفی مثل ایران را به عنوان خطر برای خود می‌شمارند... اما واقعیت چیز دیگری را نشان می‌دهد و مبین این موضوع است که خود این مدعیان، منشاء آغاز حملات تروریستی در فضای سایبر هستند‌. هرازچند گاهی اخباری مبنی بر رخداد حملات سایبری می‌شنویم؛ جدیدترین نمونه این حملات، یک حمله سایبری به سایت اینترنتی وزارت نفت و برخی شرکت‌های تابعه آن بود که ظاهرا این اتفاق تنها مربوط به سایت‌های وزارت نفت نبوده و برخی از سایت‌های صنعتی را هم شامل شده است. گفته می‌شود این حمله سایبری که از اسفند 90 در این حوزه اتفاق افتاده و در روزهای گذشته به اوج خود رسیده، ناشی از ورود ویروسی به نام «وایپر» است که اطلاعات برخی از رایانه‌های این شرکت‌ها را پاک کرده است. نمونه دیگر زمانی بود که هکرهای آمریکایی و صهیونیستی پس از آنکه شبکه پرس تی‌وی تصاویری از هواپیمای جاسوسی پیشرفته آمریکایی را که پس از ورود به حریم هوایی ایران از سوی نیروهای مسلح تحت کنترل درآمده بود، به نمایش درآورد حمله‌ای سایبری به پرس تی‌وی ترتیب داد. سایت گرداب در گزارشی به نقل از کارشناسان آورده است بیش از شش‌ماه است که ایران تقریبا هر روز یک حمله بزرگ سایبری را خنثی می‌کند. این آمار به جز حملات کوچکی است که بدون مداخله نهادهای پدافندی رسمی و از جانب مسوولان انفورماتیک دستگاه‌ها به طور مستقیم خنثی می‌شود.
بر اساس این گزارش اگرچه تلاش فراوانی برای پوشاندن رد این حملات از جانب مهاجمان انجام شده ولی هم‌اکنون مستندات کارشناسان ایرانی درباره دو موضوع کامل است: اول اینکه این حملات از جانب بخش‌های ویژه عملیات سایبری در ارتش و دستگاه اطلاعاتی رژیم صهیونیستی با اطلاع کامل دولت آنها هدایت می‌شود و دوم، آمریکا و انگلستان امکانات تکنولوژیک خود را به طور کامل در اختیار این پروژه قرار داده‌اند به طوری که NSA (آژانس امنیت ملی آمریکا) که نهاد ملی شنود و عملیات سایبری در این کشور است، بخش ویژه‌ای برای حمله سایبری به ایران ایجاد کرده و MI5 (سرویس امنیت داخلی انگلستان) هم کارشناسان و تجربیات خود را در اختیار رژیم صهیونیستی قرار داده است. اخبار متعدد هم بیانگر این بود که وزارت دفاع آمریکا در جلسه‌ای با نمایندگان کنگره اعلام کرده که پنتاگون در حال بهره‌برداری از سریع‌ترین روش دستیابی به ملزومات مورد نیاز است که مقامات این سازمان را قادر می‌سازد تا در صورت نیاز فوری، قابلیت‌های نوین جنگ سایبری را ظرف چند روز یا ماه توسعه بخشند. این گزارش تشریح می‌کند برنامه فوق که تحت نظارت هیات‌مدیره ارشد سرمایه‌گذاری سایبری به اجرا درمی‌آید، ماموریت دارد تا با هدف ردیابی فوری حوادث در فضای سایبری، روند آهسته و قدیمی دستیابی به ابزارهای جنگی را اصلاح کند. این کنگره، با استناد به قانون دفاعی‌ای که سال گذشته وضع کرد، به پنتاگون دستور داد تا راهبردی را ارایه بدهد که بتواند امکان دستیابی فوری به ابزارها، کاربردها و سایر قابلیت‌های جنگ سایبری را فراهم کند. پنتاگون ماه گذشته گزارشی را به کنگره تقدیم کرد که در واقع این راهبرد را تبیین می‌کند. این گزارش نشان می‌دهد که روش دستیابی به قابلیت‌های جنگ سایبری به دو بخش جداگانه تقسیم می‌شود؛ روش سریع و روش دقیق که بسته به فوریت موضوع از آنها استفاده خواهد شد. به نقل از واشنگتن پست، «پنتاگون» در حال تولید نسل جدیدی از سلاح‌های سایبری است. نسل بعدی سلاح‌های سایبری قادرند شبکه‌های دشمن را حتی اگر به اینترنت وصل نباشند، از کار بیندازند. این هدف، هدف اصلی تیم‌های تحقیق و توسعه پنتاگون است.
گزارش واشنگتن پست می‌افزاید: ارتش ایالات متحده در حال افزایش تلاش‌های سایبری خود برای استفاده از این سلاح‌ها در ایران و سوریه است. پنتاگون می‌خواسته از تکنولوژی سلاح سایبری خود در ماموریت ناتو در لیبی استفاده کند، اما متوجه شد که برای توسعه مناسب این سلاح حداقل یک سال وقت لازم دارد. گزارش‌های دیگر بیانگر این است که پنتاگون تنها در سال جاری، 4/3میلیارد دلار در زمینه تکنولوژی سایبر هزینه کرده است. به نظر می‌رسد، اولین سلاح دیجیتالی کرم اینترنتی «استاکس‌نت» نام داشت که در سال‌های 2009 و 2010، تاسیسات هسته‌ای ایران را هدف قرار داده بود. برخی «موساد» را عامل این حمله دانسته و ادعا کردند ایالات متحده در توسعه این ویروس نقش داشته است. با این وجود این کرم فاقد دقت و پیش‌بینی‌پذیری لازم برای کاربردهای نظامی است. در برخی گزارش‌ها و به نقل از یکی از مقامات نظامی آمریکایی اعلام شد نسل جدید سلاح‌های سایبری پیشرفته‌تر خواهند بود و از روشی بسیار متفاوت با استاکس‌نت عمل می‌کنند. اگر من بخواهم یک سیستم دفاعی هوایی را از کار بیندازم، باید به صورت دقیق بدانم که چه اتفاقی خواهد افتاد. در هر حال کارشناسان بر این عقیده‌اند که ویروس اسراییلی- آمریکاییِ استاکس‌نت در شرایطی طراحی شد که ایران توانسته بود با وجود سنگین‌ترین تحریم‌ها، پیشرفت‌های عظیمی در برنامه هسته‌ای خود بردارد و هیچ خللی در اراده ملت ایران وارد نشود. این ویروس باید آرزوی آمریکا و رژیم صهیونیستی، یعنی توقف برنامه هسته‌ای ایران را محقق می‌کرد که ناکام ماند. نشریه ستاد مشترک ارتش آمریکا در مقاله‌ای با عنوان «استاکس‌نت و استراتژی: عملیات ویژه در فضای سایبری»، علاوه بر اینکه از استاکس‌نت به عنوان یک شکست استراتژیک یاد می‌کند، به بیان برخی ادعاها پرداخته و نهایتا جسورانه به داشتن برنامه حمله مجدد، اعتراف می‌کند. استاکس‌نت معادل دیجیتالی موشک‌های «شلیک‌کن و فراموش‌کن» تلقی می‌شود و این نگرانی را ایجاد کرده است که جنگ سایبری ممکن است منجر به نتایج فاجعه‌باری در قرن بیست و یکم ـ قرن شبکه‌ای‌شده پیچیده- شود که جنگ اتمی ابرقدرتی قرن بیستم می‌توانست ایجاد کند.