صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

سهیل مظلوم واجاری- با نگاهی به عملکرد هشت سال گذشته مجریان توسعه فناوری اطلاعات در وزارتخانه‎های ICT، صنعت و معدن و تجارت و سازمان مدیریت آتی (معاونت نظارت راهبردی و معاونت سرمایه انسانی ریاست جمهوری) به سادگی می‎توان نتیجه گرفت که وجود فردی که سمبل و نشان IT کشور تلقی می‌شود و موافق و مخالف بر اثرگذاری و نگاه کلان وی اذعان دارند، شانس جدیدی برای حوزه فناوری اطلاعات پس از رکود چندین ساله محسوب می‌شود و شاید بتوان گفت آقای جهانگرد کلید روحانی برای گشایش قفل فناوری اطلاعات کشور باشد.

اما در روی دیگر سکه یعنی رفتن آقای حکیم‌جوادی که در نظرسنجی‌های س از انتخابات ریاست جمهوری و قبل از تعیین وزیر جدید، پس از آقای جهانگرد رتبه دوم شایستگی برای وزارت را احراز می‌کرد، قابل تامل است. عدم استفاده از وی که در دوره حدود دوساله ونیم فعالیت خود با سونامی تغییر سه وزیر (تقی‎پور، نیکزاد، نامی) مواجه شد و با این حال پس از چندین سال رکود، تحرک قابل اعتنایی را در حوزه فناوری اطلاعات ایجاد کرد را نمی‌توان ناشی از ناکارایی و عدم لیاقت وی ارزیابی کرد؛ زیرا مدیران ارشدی که از دولت قبلی در وزارت ICT ابقا شده اند، از سطح علمی و توان اجرایی بالاتر نسبت به ایشان برخوردار نبوده‌اند. پس خروج حکیم‌جوادی از وزارت فاوا را باید تصمیمی سیاسی و در چارچوبی بالاتر از وظایف فنی مورد انتظار از یک مدیر ارشد تلقی کرد که به یقین در آن نمره قبولی داشت.
جا دارد که از تجربیات ایشان در مناصب کلیدی مرتبط با فناوری اطلاعات در دستگاه‌هایی نظیر وزارت صنعت، معدن و تجارت و یا سازمان مدیریت آتی استفاده شود و با توجه به هماهنگی خوبی که بین ایشان و آقای جهانگرد وجود دارد، شاهد دگرگونی معنی داری در سال‌های آینده در حوزه فناوری اطلاعات باشیم.
*نایب رییس پیشین سازمان نظام صنفی