از اینکه عنوان این نوشته غیر متعارف است، عذر می خواهم، اما اگرچه عبارتی نامعمول است، وضع امروز ما را به خوبی بیان می کند.
ایمان بیک-از زمانی که کار خبری و اطلاع رسانی درحوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات را انتخاب کردیم، آن را وظیفه ای ملی پنداشته ایم. تمامی بررسی ها، اسناد و راهبردهای داخلی و بین المللی توسعه، بر اهمیت فناوری اطلاعات و ارتباطات تاکید داشت و بهره مندی از ابزار فناوری اطلاعات به ویژه شبکه بین المللی اینترنت را حق اساسی انسان ها و تسریع کننده توسعه می شمرد. در عین حال از مخاطرات اینترنت نیز غافل نبوده ایم و اعتقاد داشته ایم غفلت از این مخاطرات، خوش خیالی و سد راه توسعه است. اما هرگز انتظار نداشتیم نگاه هایی که در دهه 70 شمسی به فناوری اطلاعات وجود داشت، بار دیگر با شدت بیشتری رخ بنماید، تاجایی که مزایای IT و اینترنت را زیر خروارها خروار شک و بدگمانی مدفون کند و شبکه ای را که توامان، هم مزایای فراوان دارد و هم معایب بسیار، شر کامل لقب بدهد. اینچنین است که وزیر محترم ارتباطات و فناوری اطلاعات، فناوری اطلاعات را اساسا ضد امنیتی می داند و معاون وزیر اطلاعات، اینترنت را نه ابزار تهدید و جاسوسی، که "خود تهدید" قلمداد می کند.] خبرگزاری فارس[ یا پیش از آن، معاون سازمان صدا و سیما در نظری کسب درآمد از فروش پهنای باند را غیرحلال می داند. شاید ذهنیت مان زیاد هم نادرست نباشد، قطع دوباره دسترسی به سرویس های ایمیل آن هم بدون اطلاع کاربران بعد از این اظهارات، ضمن اینکه تشدید نگاه های منفی را نشان می دهد، حاکی از این است که کسی حق کاربران در آگاهی از امکان قطع دسترسی شان را به رسمیت نمی شناسد، فرقی هم نمی کند اگر مردم و رسانه هابارها و بارها خواستار این حق شان شده باشند. چه می توان گفت جز اینکه همه ما "ول معطلیم".
