فرصت تاریخی برای مبارزه با فساد

بار دیگر آن را بخوانیم:
«بسم الله الرحمن الرحیم
نفس اهتمام آقایان به امر مبارزه با فساد را تحسین می‌کنم، لکن این سمینار و امثال آن بناست چه معجزه‌ای بکند؟
مگر وضعیت برای شما مسئولان سه قوه روشن نیست؟
با توجه به شرایط مناسب و امیدبخشی که از لحاظ همدلی و هماهنگی و همفکری بین مسئولان امر وجود دارد، چرا اقدام قاطع و اساسی انجام نمی‌گیرد که نتیجه را همه بطور ملموس مشاهده کنند.
توقع من از آقایان محترم این است که چه با سمینار و چه بدون آن، تصمیمات قاطع و عملی بدون هرگونه ملاحظه‌ای بگیرند و اجرا کنند.
موفق باشید»
  در اولین جمله می‌فرمایند:
«نفس اهتمام به امر مبارزه با فساد راتحسین می‌کنم»
1- یعنی هر فرد یا مسوولی که خود را در خط رهبری می‌داند، باید به این کار تحسین برانگیز التزام عملی داشته باشد. بعبارت دیگر، مسوولان و افرادی که در مبارزه با فساد اهمال می‌کنند یا بی تفاوتند یا خدای ناکرده خود دخیل درآن هستند، با درجاتی بالا و پایین، منافقینی بیش نیستند.
 2- این جمله تشویق و ترغیب و تهییجی است برای آنان که با ایمانی قوی دل به فردایی شفاف و نورانی بسته اند و هشدار و اعلام جنگ به فاسدانی که این روزها بر وقاحت خود افزوده‌اند تا مردم را از مبارزه با خود ناامید کنند.  
 3- از بین اقدامات بسیاری که افراد و مسوولان در پیش رود دارند مبارزه با فساد در برهه کنونی از بهترین و تحسین برانگیزترین آنهاست و در نتیجه باید در اولویت کاری همه قرار گیرد.
در شماره های بعدی و در ادامه این مطلب، باقی جملات پاسخ ایشان را بررسی و تحلیل می‌کنیم.

و اما جمله بعدی
«لکن این سمینار و امثال آن بناست چه معجزه‌ای بکند؟»
امروز حق و باطل آشکار است و راه عذر بر ما بسته  و در نتیجه:
 1-  کار از سمینارو نمایش و همایش گذشته و این کارها که زمانی می توانست جنبه فرهنگ سازی و آموزشی داشته باشد دیگر تاریخ مصرف‌شان تمام شده است و رهبرمعظم  و به تبع آن مردم شریف  منتظر اقدامی عملی هستند.  2- از کلی گویی‌های مرسوم درسمینارها باید پرهیز کرد؛ زیرا  مبارزه با فساد و رسیدن به شفافیت، خود گفتاری شفاف می طلبد. 3- مصاحبه و سخنرانی و محکوم کردن شفاهی بدون پشتوانه  نیز زمان‌شان  به‌سر آمده و از این پس مسوولان محترم باید با اعلام  اقدامی عملی، از آنچه که علیه فساد انجام داده اند، مقابل مردم ظاهر شوند. 4-  سروصداکردن و تبلیغات بدون پشتوانه علیه فساد خود نوعی ناامید کردن مردم و امیدوار و وقیح  کردن فاسدان است.
« مگر وضعیت برای شما مسوولان سه قوه روشن نیست؟ »
این سوال رهبر معظم ضمن آنکه تلویحا به  سابقه و گستردگی فساد اشاره دارد، هرگونه راه  تساهل، تسامح و  تعللی را از مسوولان سه قوه سلب نموده و آنها را در موقعیتی قرار می‌دهد که فقط و فقط به مبارزه با فساد توجه کنند و آن را در اولویت کارهای خود قرار دهند.
اما این جمله سوال دیگری را هم به ذهن متبادر می سازد که با توجه به علم مسوولان  سه قوه به فساد رایج و وظیفه آنها برای مبارزه با آن، چرا به گونه‌ای عمل کرده اند که کار به اینجا کشیده شود؟
شکی نیست که مسوولان رده‌های بالا از مردان متعهد و مومن بوده و نه تنها در جریان فساد نقشی نداشته‌اند، حتی بی تفاوت نبوده اند و در حد توان خود قصد مبارزه با آن را نیز داشته‌اند.
از این بیان می‌توان نتیجه گرفت که  مسوولان محترم با وجود عزم و اراده بر مبارزه با فساد چگونگی مبارزه ای  کارآ و موثر را بلد نبوده و نیستند. برگزاری سمینار در این برهه نیز دلیلی دیگر بر اراده مسوولان ولی ناشی بودن آنهاست. شاید علت دیگر عدم موفقیت را بتوان در موفقیت آمیز نبودن اجرای اصل 44 قانون اساسی دانست. زیرا هرچه دستگاه‌های دولتی عریض و طویل‌تر باشند، احتمال فساد در آنها افزایش می‌یابد.  این بررسی را ادامه می‌دهیم.