زوال‌گرایی محتوم

حتی این خوش‌بینی را می‌توان ادامه داد و همچون برخی از ناظران درون وزارتی یا درون شورایی این تقابل‌ها و تضادهای رویکردی و کارکردی را به حساب حرف‌ها و نوشته‌های ‍‍ژورنالیستی دانست.

اما واقعیت بر خلاف آن چیزی است که در لفافه کلمات پیچیده می‌شود و مبهم به سوی خوانندگان و مخاطبانش ارسال می‌شود. نمود عینی دارد و آشکار است. وزارت ارتباطات طی سال‌های گذشته بنا به اجبارهای بیرونی بر مدار زوال بوده است.

زوال‌گرایی از آنجایی آغاز شد که وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات شرکت مخابرات ایران را با تمامی متعلقاتش به بخش غیردولتی واگذار کرد. این واگذاری اگرچه می‌توانست میمون‌تر از آنچه اکنون هست باشد اما وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات پس از این تحول کارکردی بزرگ، عملا تطبیق‌پذیری با شرایط تازه‌اش را به فراموشی سپرد همچنان بر همان مداری رفتار کرد که پیش از این عمل می‌کرد یعنی وزارت ارتباطات همچنان به دنبال گمشده خود در مخابرات بود و هست. گمشده‌ای که اعتبار و جاه و جلال و مقامش را گویی از او می‌گرفت.همزمان با این اتفاق نه تنها هیچ تغییر رویکردی در خود ایجاد نکرد بلکه چشم‌هایش را روی واقعیتی دیگر که نامش فناوری اطلاعات است نیز نگشود. به نام وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات دقت کنید این نام را اگر با مفاهیم گذشته و کاکردهایی که این وزارتخانه داشته است تاویل و تفسیر کنید قاعدتا در خواهید یافت که ارتباطاتش با خصوصی‌سازی مخابرات از او گرفته شده است. فناوری اطلاعاتش نیز به دلیل تعدد متولیان و متقاضیان قدرتمند عنوانی سمبولیک بود با کارکردی هیچ. اخیرا نیز یک متولی شش دانگ و دارای قدرت بسیار به نام شورای عالی فضای مجازی پیدا کرد.

پس بی‌راه نیست که مدیران ارشد وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات نگران باشند. نگران از موجودیت صندلی که بر آن نشسته‌اند. این نگرانی را می‌توان حتی از فهوای کلماتی که در جشنواره ارزیابی وبگاه‌های دولتی بیان شد، فهمید یا از اظهارنظرهایی که وزیر ارتباطات درباره شورای عالی فضای مجازی بر زبان می‌آورد و از مخالفت ضمنی در دادن ساختمان مرکز تحقیقات مخابرات سابق به مرکز ملی فضای مجازی نیز می توان به این واقعیت پی برد که وزارت ارتباطات موجودیت خود را در خطر می‌بیند. اما سوال این است که چگونه می‌توان این موجودیت را حفظ کرد؟